A is voor alfabetopdracht … Een boek op alfabet... zucht. Dat was mijn eerste reactie toen ik het boek van Barry Jonsberg open sloeg. Een meisje krijgt van haar lerares Engels de opdracht om een verslag te schrijven over iets wat ze ooit beleefd heeft. Het verslag moet 26 alinea's beslaan, die beginnen met de opeenvolgende letters van het alfabet. Ik houd niet van boeken die in een vorm worden geforceerd. Het grappige is nou, dat ook het meisje, Candice Phee, worstelt met de opdracht om haar levensverhaal in deze vorm te persen. Hoewel ze van het alfabet houdt en het woordenboek haar lievelingsboek is, beseft ze dat 26 alinea's nooit genoeg zijn voor haar verhaal. Ze besluit dan ook om aan elke letter een heel hoofdstuk te wijden. Bovendien neemt ze in de hoofdstukken de brieven op die ze aan haar Amerikaanse penvriendin Denille heeft gestuurd. Ze schrijft deze namelijk graag over om te onthouden wat ze al geschreven heeft. Zo zal ze niet in herhaling vallen want dat zou saaie brieven opleveren. Saai zijn de brieven sowieso niet. Ze geven een prachtig beeld van wie Candice Phee is; Een twaalfjarig meisje dat heel open en onbevangen schrijft over wie ze is en wat haar bezig houdt. Uit de manier waarop ze schrijft blijkt al snel dat Candice geen doorsnee meisje is. Dus. Over mij. Ik ben van kinda normale lengte voor mijn leeftijd ('kinda' schrijf ik ook om een taalkundig bruggetje te slaan) en ik heb lang, grauwblond haar. Ik bedoel niet dat het grauw is omdat ik het nooit was, want ik was het wel. Elke dag. Ik bedoel dat mijn haar niet goudblond is, maar eerder de indruk wekt dat ik het niet dagelijks was. Wat ik dus wel doe. Ik heb sproeten. Op mijn hele gezicht en over mijn hele lijf. Ik kan de zon niet in zonder anti-zonnebrand met factor miljard-plus. Je snapt dat ik nu overdrijf voor het retorisch effect. (…) Ik heb een zusje gehad, maar ze is doodgegaan. Zo ben ik enig kind geworden. Candice schrijft heel direct en expliciet. Je voelt dat ze het niet kan laten volkomen nauwkeurig te zijn. De uitleg die ze door het hele boek heen aan haar uitspraken koppelt maken dat je echt het gevoel krijgt dit grappige en bijzondere meisje te leren kennen. Het is een meisje dat op school 'B.A.' krijgt; Bijzondere Aandacht. De andere kinderen noemen haar dan ook vaak Bea. Terwijl je leest wat Candice met haar penvriendin deelt zonder dat ze ooit een reactie heeft gekregen, knijpt je buik een beetje samen. Je voelt aan alle kanten dat dit meisje kwetsbaar is in de keiharde wereld van de puber. Thuis heeft ze ook al niet zo veel om optimistisch over te worden. Haar vader sluit zich op met zijn computers en haar moeder ligt hoofdzakelijk in een donkere kamer in bed. Gelukkig is er rijke oom Brian, die zich bekommert om Candice en haar graag meeneemt naar een 'cafetaria met hamburgers van twijfelachtige herkomst'. En dan is er nog haar enige vriend Douglas Benson uit een Andere Dimensie. En Jen Marshall, het meisje uit haar klas dat heel, heel mooi is en waarmee Candice hoopt ooit hele goede vriendinnen te worden.... Candice is een autistisch meisje, daar kan je niet omheen. Leuk aan dit boek is dat zij helemaal geen last heeft van het anders zijn dan anderen. Ze neemt iedereen om zich heen serieus, is goudeerlijk en probeert het leventje van een beetje mooier te maken. Ze bedenkt extreme plannen, die de ene keer catestrofaler uitwerken dan de andere keer. Maar altijd is de bedoeling erachter zo puur en beeldschoon. Dit is een prachtig en soms verdrietig stemmend boek over een ontroerend mooi meisje dat anders is. Een meisje dat, voor wie haar een kans geeft, verschil maakt. Candice legt zich niet neer bij de situatie hoe deze is maar zet alles op het spel om het leven van de mensen om haar heen een stukje blijer, mooier en liefdevoller te maken. En zonder dat het verhaal ergens ook maar neigt naar zoetsappigheid lukt het haar nog ook. En het mooiste is dat het niet allemaal afloopt zoals bedacht, maar dat Candice zo veerkrachtig is dat ze dat op haar eigen manier een plek geeft. De schrijver weet dat heel subtiel en gevoelig te beschrijven, waardoor ik echt even goed moet slikken voor ik het boek weg leg. Barry Jonsberg schreef een boek dat pulkt aan vooroordelen, een boek dat het leven schetst zoals het kan zijn; rauw en soms voor een deel kapot. Maar ook schitterend en bijzonder en nooit hopeloos.
0 Reacties
|
Welkom
Welkom op het blog van Bureau op Stelten! Blog over jeugdliteratuur en leesbevordering in basisonderwijs en kinderopvang. Categorieën
Alles
Archief
November 2018
Beste Lezer! Geniet je ook zo van die prachtige illustraties en mooie auteursfoto's? Op de geplaatste afbeeldingen rust wel copyright. Deze mogen dan ook niet gekopieerd worden voor verspreiding of gebruik op social media.
|